Η προσέγγιση και οι μέθοδοι διατήρησης και ανάδειξης της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς εξελίσσονται διαρκώς, ανάλογα με τη νοοτροπία και τις τεχνικές γνώσεις κάθε εποχής. Στις μέρες μας αποφεύγονται τόσο από τους αναστηλωτές όσο και από τους συντηρητές, κατά το δυνατό, σύγχρονα υλικά, που η συμπεριφορά και η αντοχή τους δεν έχει δοκιμαστεί στο χρόνο. Ακόμα ενθαρρύνεται η στερέωση και, επομένως, η διατήρηση των οικοδομικών καταλοίπων του παρελθόντος, έστω και αποσπασματικά. Η αναστήλωσή τους προωθείται επιλεκτικά, εφόσον υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να τεκμηριώνουν την αρχική τους μορφή.

Οι επεμβάσεις στα μνημεία πραγματοποιούνται με βάση αρχές που διατυπώνονται στην ελληνική νομοθεσία και σε διεθνείς συνθήκες [Ν.3028/2002 «Για την Προστασία των Αρχαιοτήτων και εν γένει της Πολιτιστικής Κληρονομιάς», Πολιτιστική Ευρωπαϊκή Σύμβαση (1954), Χάρτης Βενετίας (1964), Ευρωπαϊκός Χάρτης για την Αρχιτεκτονική Κληρονομιά (1975), Διακήρυξη Άμστερνταμ (1975), Σύμβαση για την Προστασία της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Ευρώπης (1985)].