Το 1989 η ΙΣΤ΄ ΕΠΚΑ, σε συνεργασία με το Κέντρο Λίθου του ΥΠΠΟ, άρχισε τη συστηματική επέμβαση στο μνημείο με την εκπόνηση, σε πρώτη φάση, μελέτης συντήρησης των μαρμάρινων αναγλύφων.
Το 1991 τοποθετήθηκε σκαλωσιά με δαπάνη του Δήμου Θεσσαλονίκης και το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ξεκίνησαν οι εργασίες. Το 1996 εκπονείται από την ΙΣΤ' ΕΠΚΑ και η μελέτη για τη συντήρηση της άνω δομής πλινθοδομής του μνημείου και το 1998 αρχίζει η υλοποίησή της. Το όλο έργο περατώθηκε το Δεκέμβριο του 2000 και το μνημείο αποδόθηκε στο κοινό της πόλης..
Το μνημείο έχει καταπονηθεί εξαιτίας πολλών παραγόντων, όπως σεισμοί, καιρικές συνθήκες, καυσαέρια. Η πρόοδος της φθοράς κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι αλματώδης και οφείλεται στην αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Το κυριότερο πρόβλημα που παρουσίαζε το μνημείο πριν τη συντήρηση του ήταν αυτό της όξινης προσβολής και της γυψοποίησης του μαρμάρου των αναγλύφων. Μεγάλες περιοχές είχαν υποστεί απομείωση της επιφάνειας, ενώ άλλες καλύπτονται από μαύρη κρούστα πάχους μέχρι 2 χιλιοστών του μέτρου. Οι πλίνθοι της ανψ δομής υπέφεραν επίσης από εκτεταμένη αποσάθρωση και μαύρες κρούστες.
Η συντήρηστη του μαρμάρου περιελάμβανε καθαρισμό της επιφάνειας με τη χρήση προσροφητικών υλικών υπό μορφή πάστας με νερό και στερέωση της εύθριπτης επιφάνειας των αναγλύφων με ανόργανα υλικά και συγκεκριμένα με κεκορεσμένα διαλύματα υδροξειδίων του ασβεστίου και του βαρίου. Τα διαλύματα αυτά εφαρμόστηκαν με την τεχνική των ψεκασμών και του συνεχούς εμποτισμού.
Στην ανω δομή του μνημείου έγινε καθαίρεση των σαθρών πλίνθων και κανιαμάτων και αντικατάσταση με νέες πλίνθους, χειροποίητες, παρόμοιες με τις παλαιές. Επίσης έγινε νέο αρμολόγημα με παραδοσιακό ασβεστοκονίαμα.
Η συντήρηση του μνημείου αποδείχθηκε εργασία εξαιρετικά επίπονη και χρονοβόρα, που απαιτούσε εξειδικευμένο προσωπικό και συνδυασμένη εφαρμογή πολλών μεθόδων.

Χρηματοδότηση: Δημόσιες επενδύσεις, ΥΜΑΘ, Δήμος Θεσσαλονίκης, Β΄ ΚΠΣ.