Η ανθρωπότητα σήμερα δοκιμάζεται. Η ζωή μας δοκιμάζεται σε όλες τις εκφάνσεις της. Το θέατρο, ο καθρέφτης της, δοκιμάζεται. Όμως, όπως διέτρεξε τους αιώνες, από την δημιουργία του στην Ελλάδα, όταν ο ηθοποιός στάθηκε απέναντι στο χορό, σε «πράξη σπουδαία και τελεία», θα αντέξει και σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες.

Πιστεύω ότι οι εργάτες του, όταν θα αφήσουμε πίσω μας την πανδημία, θα αντλήσουν τα στοιχεία, τα οποία θα τα μετουσιώσουν στην θεατρική γραφή τους, κάνοντας μας, ως θεατές, να κατανοήσουμε ότι ίσως αυτό που ζούμε μπορεί να μας διδάξει, από τις αξίες που λησμονήσαμε, τα προηγούμενα χρόνια, και τις οποίες αφήσαμε στο περιθώριο.

Το θέατρο βρίσκει τρόπους μοναδικούς να θεραπεύσει το σκληρό παρόν, να  ανοίξει χαραμάδες για να περάσει το φως και η ελπίδα. Δεν είναι μόνο η αποτύπωση της ζωής μέσα από την ερμηνεία του ηθοποιού με τη συνέργεια της ψυχής μας. Είναι εκείνο που δεν σιωπά στον πόνο, είναι εκείνο που απορρίπτει το φαύλον. Γίνεται ο εκάστοτε αδιάψευστος μάρτυρας της προσωπικής, της κοινωνικής, της πολιτικής, της πολιτιστικής μας ιστορίας. ​

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, μόνον την ευγνωμοσύνη μας μπορούμε να εκφράσομε στους δημιουργούς που με αφοσίωση το υπηρετούν και να υποσχεθούμε ότι θα κάνομε, όσα αντέχει η οικονομική περίσταση ώστε κι εκείνο με την σειρά του να συνεχίσει να μας παρέχει τα εξαίσια φάρμακα της Τέχνης του.