Εξοχώτατε κ. Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Η έκδοση που σήμερα παρουσιάζεται ενώπιόν Σας αφορά στα Πρακτικά της Διεθνούς Ημερίδας για την Επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα, που οργανώθηκε με πρωτοβουλία της Προεδρίας της Δημοκρατίας και πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης την 15 Απριλίου 2019, υπό την αιγίδα και με την ενεργό συμμετοχή Σας.
Η ημερίδα είχε ως αντικείμενο την ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας της ελληνικής διεκδίκησης, την ανάλυση των τρεχουσών εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο, τον καθορισμό της κοινής στρατηγικής, και την αξιολόγηση των προοπτικών για την επιτυχή τελική έκβαση του εγχειρήματος.
Όπως καταδείχθηκε για μια ακόμη φορά με ακλόνητα επιχειρήματα, τα γεγονότα, οι συνθήκες και τα πραγματικά περιστατικά της αφαίρεσης των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Λόρδο Έλγιν έχουν πλέον καταστεί παντελώς σαφή και αδιαμφισβήτητα διεθνώς από ιστορικής και επιστημονικής απόψεως και θεωρούνται δεδομένα. Σε κανένα καλόπιστο και αντικειμενικό κριτή δεν υφίσταται πια η παραμικρή αβεβαιότητα και αμφιβολία για τα κίνητρα, τα μέσα και τις μεθόδους του. Κινούμενος με ιδιοτέλεια και καιροσκοπισμό και αποσκοπώντας στο οικονομικό όφελος, τη δημοσιότητα και την προβολή, ο Έλγιν μετήλθε παράνομα και αθέμιτα μέσα για να διαρπάξει και να εξάγει από την Ελλάδα χωρίς νόμιμη άδεια τα Γλυπτά του Παρθενώνα και πλήθος άλλων ελληνικών αρχαιοτήτων, σε μια καταφανή πράξη κατά συρροή και εξακολούθηση κλοπής. Μιας κλοπής, που συνοδεύτηκε από πρωτοφανείς βανδαλισμούς, οι οποίοι προξένησαν διαπιστωμένες ανυπολόγιστες φθορές και καταστροφές στα μνημεία, πέραν της ζημίας και βλάβης στην φυσική, νοηματική και αισθητική τους ακεραιότητα. Εν συνεχεία, λειτουργώντας ως αρχαιοκάπηλος, ο Έλγιν πώλησε τα Γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο, το οποίο εν γνώσει του αποδέχθηκε τα προϊόντα της κλοπής, αγνοώντας το σκάνδαλο που ξέσπασε στην κοινή γνώμη, τις ευθείες καταγγελίες και τις έντονες διαμαρτυρίες εξεχουσών προσωπικοτήτων της εποχής από τη Βρετανία και την Ευρώπη.
Ο αγώνας της Ελλάδας για τον επαναπατρισμό των Γλυπτών ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά τη συγκρότηση του Ελληνικού Κράτους. Έκτοτε ο αγώνας αυτός υπήρξε συνεχής και αδιάλειπτος. Διεθνοποιήθηκε δε και τέθηκε σε συστηματική και μαχητική βάση στις αρχές της δεκαετίας του 1980 από την Μελίνα Μερκούρη, με την υποβολή επίσημου αιτήματος προς το Βρετανικό Μουσείο και στην UNESCO.
Η θέση της Ελλάδας στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν εξαρχής και παραμένει εθνική, ομόφωνη, ομόθυμη, αμετάβλητη και σαφής. Από νομικής πλευράς, η βίαιη και καταστροφική απόσπαση των Γλυπτών του Παρθενώνα από το μνημείο και η απομάκρυνσή τους από το φυσικό και εννοιολογικό τους περιβάλλον αντέβαινε στους ισχύοντες νόμους, το κοινό περί δικαίου αίσθημα και τα χρηστά ήθη της εποχής που συντελέστηκε. Και σήμερα, άλλωστε, εξακολουθεί να αντίκειται στο εθνικό και διεθνές δίκαιο, τις διεθνείς συμφωνίες και συμβάσεις, καθώς και στις κοινώς αποδεκτές αρχές και αντιλήψεις για την προστασία και διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ως εκ τούτου, το Ελληνικό Κράτος δεν δύναται και δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσει στο Βρετανικό Μουσείο οποιοδήποτε δικαίωμα ιδιοκτησίας, κατοχής, νομής και εκμετάλλευσης επί των Γλυπτών του Παρθενώνα. Το Ελληνικό Κράτος υποχρεούται συνταγματικά και νομιμοποιείται ηθικά να αξιώνει και να επιδιώκει με κάθε νόμιμο και πρόσφορο μέσο την οριστική, μόνιμη και αμετάκλητη επιστροφή τους προς επανόρθωση του δικαίου και της ηθικής τάξης, αλλά και αποκατάσταση της ακεραιότητας του μνημείου.
Η αξίωση της Ελλάδας για την επιστροφή και επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα εδράζεται σε ακλόνητα ιστορικά, επιστημονικά, νομικά και ηθικά θεμέλια. Έχει, ωστόσο, επιπρόσθετα μια ευρύτερη και πανανθρώπινη πολιτισμική διάσταση. Σε αντίθεση με άλλα λεηλατημένα καλλιτεχνικά έργα και μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς που χαρακτηρίζονται από αυτοτελή, αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη από το εκάστοτε φυσικό περιβάλλον υπόσταση, τα Γλυπτά του Παρθενώνα αποτελούν οργανικά και αναπόσπαστα μέρη ενός σύνθετου αρχιτεκτονήματος και καθολικού καλλιτεχνικού δημιουργήματος, τα οποία συναποτελούν με αυτό μια ενιαία και αδιαίρετη φυσική, αισθητική και νοηματική οντότητα. Ως όλον δε το οικοδόμημα βρίσκεται σε άμεση διαλεκτική σχέση και συνάφεια με τα οικοδομήματα που το περιβάλλουν, και που μαζί με αυτό συγκροτούν στο σύνολό τους μια αδιάσπαστη ενότητα, η οποία προσδιορίζεται και αναδεικνύεται από το βράχο και το φυσικό τοπίο της Ακρόπολης των Αθηνών. Η ενότητα αυτή έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό και νοηματικό υπόβαθρο, και εκπέμπει συγκεκριμένα μηνύματα και συμβολισμούς.
Η βίαιη απομάκρυνση των Γλυπτών από το φυσικό τους περιβάλλον διαρρηγνύει αυτήν την ενότητα. Αποστερεί το εννοιολογικό πλαίσιο που καθιστά δυνατή την κατανόηση και ερμηνεία τους. Διαστρεβλώνει και αλλοιώνει τα μηνύματα και τους συμβολισμούς του ίδιου του Παρθενώνα και ολόκληρου του μνημειακού συγκροτήματος της Ακρόπολης. Αλλοίωση αυτού του είδους συνιστά καίρια και απαράδεκτη ζημία για κάθε μνημείο. Πόσο μάλλον για ένα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, και μάλιστα για ένα από τα σημαντικότερα και κατά κοινή παραδοχή το πλέον εμβληματικό, τον Παρθενώνα, ο οποίος εκτός από δημιούργημα μοναδικής καλλιτεχνικής σπουδαιότητας και αξίας αναγνωρίζεται ως κατεξοχήν σύμβολο των θεμελιωδών αρχών και αξιών τόσο του ευρωπαϊκού και του δυτικού πολιτισμού, όσο και της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών που εκπροσωπεί ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.
Η ανοχή στη διαιώνιση της κατάλυσης της ενότητας και της βάναυσης προσβολής της ακεραιότητας και της αυθεντικότητάς ενός μνημείου με παγκόσμια συμβολική αξία και ενοποιό δύναμη, το οποίο επί χιλιετηρίδες έχει αναχθεί υπεράνω πρόσκαιρων συσχετισμών και σκοπιμοτήτων, συνιστά ένα διαρκές ηθικό και πολιτισμικό έγκλημα με πανανθρώπινες συνέπειες. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο από την πρώτη στιγμή το δίκαιο αίτημα για την επιστροφή και αποκατάσταση των Γλυπτών του Παρθενώνα δεν περιορίστηκε σε ελληνικό εθνικό πλαίσιο, αλλά απέκτησε διεθνείς διαστάσεις. Αναδείχθηκε και διατηρήθηκε ως ένα καθολικό, επιτακτικό και πάντα επίκαιρο αίτημα της απανταχού Κοινωνίας των Πολιτών και του συνόλου των σκεπτόμενων και πολιτισμένων ανθρώπων, που έχει κερδίσει την αναγνώριση και πάγια στήριξη της UNESCO και των λοιπών Διεθνών Οργανισμών. Σε συμβολικό επίπεδο έχει καταστεί συνώνυμο της διεθνούς απαίτησης για καθολικό σεβασμό και προάσπιση της κοινής πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Γι' αυτό το λόγο κερδίζει διαρκώς νέους υποστηρικτές σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει δε οδηγήσει στη συγκρότηση Εθνικών Επιτροπών σε πολλές χώρες για το συντονισμό και την εντατικοποίηση των δράσεων που θα συμβάλλουν στην ευόδωση του κοινού στόχου.
Παράλληλα, η Ελληνική Δημοκρατία πλαισιώνει και ενισχύει την επιχειρηματολογία της διεκδίκησής της με απτές αποδείξεις της ισχυρής της βούλησης και της έμπρακτης δυνατότητας και ικανότητάς της να προστατεύσει, να διατηρήσει, να αναδείξει και να διαχειριστεί με τον βέλτιστο και ενδεδειγμένο επιστημονικά και τεχνικά τρόπο τα Γλυπτά μόλις αυτά επιστραφούν στη Χώρα.
Αφενός υλοποιεί εδώ και δεκαετίες ένα υποδειγματικό και αξιοθαύμαστο έργο συντήρησης, αποκατάστασης και αναστήλωσης του συνόλου των μνημείων της Ακρόπολης, του Παρθενώνα βεβαίως συμπεριλαμβανομένου.
Αφετέρου προχώρησε στη δημιουργία ενός μουσείου αφιερωμένου σε αυτά τα μνημεία, του Μουσείου της Ακρόπολης, που σχεδιάστηκε, ανεγέρθηκε και εξοπλίστηκε με τις πλέον σύγχρονες προδιαγραφές, προκειμένου να στεγάσει, υπό τις βέλτιστες δυνατές συνθήκες, τα Γλυπτά μετά τον επαναπατρισμό τους, καταρρίπτοντας και το τελευταίο επιχείρημα του Βρετανικού Μουσείου ότι η Ελλάδα δεν διέθετε κατάλληλες και αντάξιες υποδομές φιλοξενίας. Πρόσφατα συμπληρώθηκαν ήδη δέκα χρόνια εξαιρετικά επιτυχημένης λειτουργίας του μουσείου αυτού, που συγκαταλέγεται στα σπουδαιότερα και πλέον αναγνωρίσιμα, δημοφιλή και επισκέψιμα του κόσμου.
Την ίδια στιγμή, καθίσταται πλέον απόλυτα σαφές ότι το Βρετανικό Μουσείο έχει αυτοπαγιδευτεί σε μια στείρα, αντιπαραγωγική και μακροπρόθεσμα αδιέξοδη πολιτική. Παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια προσκολλημένο με αδιαλλαξία και εμμονή σε μια αναχρονιστική στάση πλήρους άρνησης, ανακυκλώνοντας μυθεύματα, σοφιστείες, ακόμη και ψεύδη, σε μια προσπάθεια να συντηρήσει μια επίφαση νομιμότητας, ηθικής τάξης και δέουσας επιμέλειας γύρω από την κατοχή και διαχείριση των Γλυπτών.
Στην εποχή του διαδικτύου και της μαζικής πληροφόρησης, ωστόσο, τα εξαρχής έωλα και αδύναμα επιχειρήματά του δεν πείθουν πλέον κανέναν. Αντιθέτως, αντιμετωπίζονται και στηλιτεύονται με αυξανόμενη ένταση τόσο εκτός όσο και εντός της Βρετανίας ως προφάσεις εν αμαρτίαις. Φθείρουν διαρκώς τη δημόσια εικόνα, απογυμνώνουν και ταπεινώνουν την ηθική υπόσταση, σπαταλούν και απομειώνουν διαρκώς το επιστημονικό έρεισμα του Βρετανικού Μουσείου ως πολιτιστικού οργανισμού διεθνούς κύρους. Γι' αυτό όλο και συχνότερα οι εκπρόσωποί του επιλέγουν να αντιπαρέρχονται τις διευρυνόμενες αποδοκιμασίες και επικρίσεις με μια ένοχη όσο και εύγλωττη σιωπή και αμηχανία.
Η αμηχανία αυτή σχετίζεται αναμφίβολα και με το γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο οι σύγχρονες μουσειολογικές τάσεις και αντιλήψεις για τη διαχείριση και προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς θέτουν πλέον υπό ευθεία αμφισβήτηση τα μουσεία παλαιού τύπου με αυτοκρατορικές και αποικιοκρατικές καταβολές, που είχαν ως αφετηρία και βασικό συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα και της νοοτροπίας τους την ανταγωνιστική συλλογή και επίδειξη παντός είδους «αποκτημάτων» και «τροπαίων». Η νέα αυτή πραγματικότητα που διαμορφώνεται θα πρέπει να απασχολήσει σημαντικά τους υπευθύνους του Βρετανικού Μουσείου, καθώς μακροπρόθεσμα υπονομεύει το ρόλο του και θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το μέλλον του. Το Μουσείο πρέπει να δείξει ότι εξελίσσεται, ότι αφουγκράζεται τους προβληματισμούς και τις απαιτήσεις του παγκόσμιου κοινού στο οποίο δηλώνει ότι απευθύνεται, και ότι αποσείει από πάνω του τα βαρίδια και τις εκκρεμότητες του παρελθόντος. Και η επιστροφή και αποκατάσταση της ενότητας των Γλυπτών του Παρθενώνα αποτελεί σίγουρα την μεγαλύτερη και πλέον βαρύνουσα από αυτές τις εκκρεμότητες. Μια εκκρεμότητα ιστορική, πολιτισμική, επιστημονική, αισθητική, πολιτική και ηθική.
Η Ελληνική Πολιτεία δηλώνει συνεχώς την ειλικρινή πρόθεσή της να συνδράμει και να συνεργαστεί δημιουργικά με το Βρετανικό Μουσείο, όπως έχει πράξει και με άλλα μουσεία. Προκειμένου η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα να μην δημιουργήσει κενό στις συλλογές και στο εκθεσιακό του πρόγραμμα, προσφέρει σε αντάλλαγμα περιοδικές εκθέσεις και δάνεια αρχαιοτήτων υψηλού κύρους, καλλιτεχνικής και ιστορικής σπουδαιότητας και αξίας που θα διατηρούν αμείωτο και θα ανανεώνουν το ενδιαφέρον του κοινού. Ταυτόχρονα, ωστόσο, διαβεβαιώνει και προειδοποιεί ότι όσο το Βρετανικό Μουσείο εμμένει στην άρνησή του, η ελληνική πλευρά από κοινού με τους διαρκώς αυξανόμενους ανά τον κόσμο υποστηρικτές της θα συνεχίσει να εντείνει την πίεση έως ότου αυτή καταστεί αφόρητη και το Μουσείο αναγκαστεί να αναθεωρήσει τη στάση του.
Η συγκυρία είναι πιο ευνοϊκή για την ελληνική πλευρά. Τη στιγμή που η Βρετανία απομακρύνεται από την ευρωπαϊκή οικογένεια και τις ιδέες που αυτή πρεσβεύει, η Ελλάδα ανακάμπτοντας από την πρόσφατη κρίση θα έχει τα προσεχή χρόνια την ευκαιρία να προσελκύσει επάνω της την προσοχή και το ενδιαφέρον του διεθνούς κοινού. Την χρονιά που διανύομε συμπληρώνονται 2500 χρόνια από τη μάχη των Θερμοπυλών και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, τα δύο αυτά κορυφαία γεγονότα των Περσικών Πολέμων, στους οποίους η ανέλπιστη και ηρωική επικράτηση των Ελλήνων δημιούργησε τις προϋποθέσεις να δημιουργηθεί ο Παρθενώνας και να τεθούν τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού. Αμέσως μετά, το 2021 σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 200 ετών από την έναρξη της Επανάστασης του 1821 που οδήγησε στην εθνική παλιγγενεσία και τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους, με την ενεργό συμμετοχή και βοήθεια εκείνων των Ευρωπαίων και των Βρετανών που αισθάνονταν ηθική υποχρέωση απέναντι στον Ελληνισμό για τη συνεισφορά του στην ταυτότητα και στον πολιτισμό τους.
Στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική πλευρά επικουρούμενη από τις απανταχού Εθνικές Επιτροπές και την ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη πλέον διεθνή κοινή γνώμη θα συνεχίσει με πίστη, καρτερικότητα και υπομονή, αλλά και σθένος, αυτοπεποίθηση και επιμονή, να αξιοποιεί τις δυνατότητες που παρέχουν ο διάλογος και η πολιτιστική διπλωματία για να επιτύχει την επανένωση των Γλυπτών, χωρίς παράλληλα να απεμπολεί το δικαίωμά της να συνεχίσει τη διεκδίκηση δια της νομικής οδού, εάν και όποτε αυτό κριθεί σκόπιμο ή αναγκαίο.
Δρ Λίνα Μενδώνη,
Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού
