Το κλίμα, η γλώσσα και ο τόνος των ταινιών μικρού μήκους διαφέρει ριζικά από τις άλλες γραφές, τα μέσα και τα μηνύματα που κυκλοφορούν γύρω μας.
Γεννημένες μέσα στο ίδιο οικονομικό και κοινωνικό-πολιτισμικό περιβάλλον τα χρόνια της κρίσης, οι μικρού μήκους ταινίες αποτελούν μια όαση στοχασμού, προβληματισμού, άμεσων ή υπαινικτικών αναφορών σ' αυτήν. Επιλέγουν να είναι περισσότερο μαρτυρίες και μελέτες της κρίσης παρά καταγγελίες της. Διαφέρουν στην ένταση, που τη χρησιμοποιούν με μέτρο, ενώ στις δύο άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιείται εκκωφαντικά και καθ' υπερβολή, διαφέρουν στην αναζήτηση των αιτίων, των ενόχων, των λύσεων.
Η κρίση στις μικρού μήκους ταινίες δεν ήταν η αρχή και το τέλος, αλλά ένας σκληρός πυρήνας προβλημάτων στη ζωή των ανθρώπων που πρέπει να τον διαχειριστούν και να τον υπερβούν. Ο φακός είναι επικεντρωμένος στις μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, στα συνηθισμένα προβλήματα. Τις κατοικούν μικροεπαγγελματίες, μισθωτοί, οικογένειες, ζευγάρια, πρόσφυγες. Αφορούν στάσεις ζωής, ηθικά διλήμματα ή ακόμη και τα μεγάλα αφηγήματα στα οποία η εποχή μας οδηγεί.
Οι νεαροί και νεαρές, κατά τεκμήριο, σκηνοθέτες που τις έχουν γυρίσει αναφέρονται στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που επικρατεί στους ευάλωτους μεσαίους ανθρώπους. Μιλούν για το φόβο, το θυμό, το αίσθημα αδικίας αλλά και την εσωτερική απελπισία. Αγγίζουν τις χορδές της ευαισθησίας, τις κλίμακες του τυχαίου, τα σχέδια εξόδου από το αδιέξοδο έτσι όπως συνήθως γίνονται κάτω από πίεση, πρόχειρα, χωρίς επεξεργασία και προοπτική. Στη θέση της μεγαλοστομίας και της ρητορικής, εδώ βρίσκει κάποιος ρεαλιστικές υπαινικτικές σκηνές, μετρημένους διαλόγους, σκεπτικά πρόσωπα και βλέμματα απορίας. Δεν αφήνεται χώρος για κραυγαλέες καταγγελίες και συμβολικές αντιπαραθέσεις, το παράπονο, η αγωνία, το δάκρυ είναι πολύ προσωπική έκφραση που δεν προσφέρεται για δημόσια κατανάλωση, αντίθετα την αποφεύγει.
Σ' αυτή την κλίμακα αποχρώσεων υπάρχει χώρος για παρατήρηση, διάλογο, κατανόηση. Είναι μια κινηματογραφική κουλτούρα, που ανασαίνει στους ρυθμούς της κοινωνίας και των προβλημάτων της, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Αυτή η διαπίστωση με κάνει τώρα να είμαι προσεκτική στα νέα μηνύματα που μας επιφυλάσσουν αυτή τη χρονιά οι δημιουργοί. Η τέχνη έχει το προνόμιο να διαισθάνεται όχι μόνο τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα αλλά και τη στιγμή της προσδοκίας για καλύτερες μέρες. Τέτοιες στιγμές ζήσαμε στο φεστιβάλ φέτος.
